حاملگی پُست‌ترم
حاملگی پست‌ترم یا زایمان دیررس به حاملگی می گویند که در آن بیش از ۴۲ هفته یا به عبارتی ۲۹۴ روز از اولین روز آخرین قاعدگی مادر گذشته باشد.
نکته مهم در بررسی زایمان دیررس تعیین دقیق سن بارداری مادر با استفاده از اولین سونوگرافی انجام شده در بارداری و تاریخ آخرین قاعدگی مادر است.
عواملی که موجب افزایش احتمال زایمان دیررس می شوند عبارتند از؛ وزن بالای پیش از بارداری، بارداری اول مادر، سابقه ی حاملگی طول کشیده در مادر و مادربزرگ، ژنهای مادری، عوامل جفتی جنینی نظیر؛ آنانسفالی، هیپوپلازی فوق کلیه، اختلالات جفتی و…
از جمله عوارض این گونه زایمان ها می توان به افزایش میزان فلج مغزی و تشنج نوزادی، مرگ و موربیدیته نوزاد و شیرخوار، و مرگ داخل رحمی اشاره کرد. علل اصلی مرگ در این حاملگی‌ها فشارخون حاملگی، زایمان طولانی به علت عدم تطابق سر جنین با کانال زایمانی، آسیب های حین زایمان و آنسفالوپاتی هایپوکسیک ایسکمیک اشاره کرد. به علاوه در این نوع زایمان ها به علت بزرگ بودن جنین و دیسترس جنینی میزان زایمان سزارین افزایش می یابد.
نشانه های نوزاد پست ترم:
- پوست چروکیده، تکه تکه و در حال پوسته ریزی به ویژه کف دست ها و پاها
- بدن دراز و لاغر
- ناخنهای دراز
- بلوغ پیشرفته: چشمان باز و هوشیار و نگاه نگران نوزاد
- چون پس از هفته ی ۳۷ بارداری رشد جنین با سرعت بیشتری صورت میگیرد احتمال زیاد بودن وزن هنگام تولد بالا می رود و در مواردی که وزن تخمینی جنین به حداکثر ۵۰۰۰ گرم می رسد انجام زایمان طبیعی ممنوع است.
در صورتی که مادر دچار اولیگوهیدرآمنیوس و یا کم بودن مایع آمنیون باشد اختلالات همراه با زایمان پست ترم افزایش خواهد یافت. در این موارد به دلیل عواملی نظیر؛ فشردگی بند ناف، آغشتگی مایع آمنیون با مکونیوم(مدفوع جنین) و محدودیت رشد جنین و غیر طبیعی شدن الگوهای ضربان قلب جنین ، احتمال ایجاد دیسترس جنینی بیشتر میگردد.
به طور کل بهتر است تمامی مادران باردار در هفته ی ۴۱ تحت نظارت جهت بررسی سلامت جنین و حجم مایع آمنیون قرار گیرند و در صورت هرگونه اختلال القای زایمان انجام گیرد.